Hier is het bericht dat ik aanneem als een werkelijke en zich verwerkelijkende realisatie in de Rechtstaat Nederland. De wil van 1 mens om zich met de samenleving te weven in de kennelijke parameters die de maatschappij aanvaard als kantlijnen voor de mens om zich te kennen te geven tijdens zijn reis, immers elk leven is als een reis door een "veld" met veel nietsigheden en soms heus toch wel iets (bijv. een geliefde).
Voor mijzelf houd ik het erop dat ik een zuivere naam heb dus er is ook niets te zuiveren.
Ergo zou ik vorderen dat mijn naam gezuiverd dient te worden dan erken ik de mediacratie of - zoals men dit ook benaderd - de kakafonie. En in mijn werkkring is de kakafonie weggezuiverd in 1999 toen het ethisch paradigma werd aanvaard als leiddraad op de reis die werknemers en werkgevers begeleid als hoogste motief van samenwerking. Ik houd het erop dat die missie lukt - of moet ik zeggen "uiteindelijk lukt" met alle detailfases van vallen en opstaan die wij elkaar gunnen.
Tja, misschien waren er pijnlijke momenten die mij wel eens een nacht hebben wakkergehouden, maar dan wist ik mijzelf wijs te maken dat ik 7 dagen in de wqeek 24 uur werk net als andere functionarissen van gelijkelijk niveau (al verschilde de notie formeel zich met informeel).
Ik wijs vragenden in dat kader wel eens op het leven van Mahatma Gandhi die mij aansprak met vele lessen die hij onder andere leerde aan zijn kleinzoon Arun. Ik mocht Arun in 2009 begeleiden door de steden Utrecht, Den Haag, Amsterdam en langs de Zeeuwse Deltawerken - een heus prokstuk van waterland Nederland. Ik heb daar nog een aardig ijkmoment op vastgelegd:
(tja, ik zocht wat anders maar dit is ook van die pionierende ambassadeurs rol)
Een pijnlijk moment is als een woede-ervaring vanuit een aanwending van een ander mens; én die ervaring brengt je verder in je leven. Onverlet dat het gebeurde staat dat de ander er ook uit kan leren en zijn verantwoordelijkheid neemt binnen een redelijke termijn (bijbels heet dat 7 jaar; in de huidige politiek-economische psychologisch betoverde tijd zou 9 á 10 jaar toch voldoende moeten zijn) in een staat die de vrijheid honoreert voor haar collectieve (te verevenen) waarde. Vergeving is dan wat mij betreft hetzelfde als voorgeving en veergeving:
voorgeving : het bewustzijnveld dat ons allen voortbeweegt
veergeving : de veerkracht om inspiratie te ontvangen in communicatie verkerende met al wat ons -nederige en ontvankelijke wezens- beweegt
Ten slotte hoorde ik een formule waar ik een notie op delibereer. De formule heet "dat je je niet behoeft mee te geven op een aanwending die je goede naam aantast". En volgens mij is hierbij een andere formule leidend boven de beschouwde: "het ijkpunt bevindt zich aan de bron". Conclusie als je iets gedaan hebt wat je niet had moeten doen dan "behoef je je wel mee te geven op het pad der remedie".
"Poetsneuzen behoren niet in een werkveld dat het ethisch handelen als primair handelingsmotief erkennen". En water is een element dat de mens doordrenkt in zichzelve ter facilitering van vele prikkels en die optimaal te genieten (met den ander).
toY S'ace, uw meervoudig gewenst medezeggenschapper met meerdere disciplines als ijkposten op de aanvaarde reis.
No comments:
Post a Comment