het artikel in nrc staat hier, met enige reacties van mensen - waaronder een "drs mr", hetgeen naar mijn bronnen niet mogelijk is om deze titels samen te voeren.
mijn aandrage / notie:
het criterium ligt m.i. op een filosofisch vlak ...
voor de epicuristen / tuinfilosofen bestaat er nl. geen relatie tussen mensen , waar de holisten dit als kwaliteitoogmerk voeren voor de betere samenleving.
bedrijfskundig (niet "bedrijfsmatig", wel bedrijfskundig en matigend) dient iedere rechter zich bewust te zijn van het credo dat "een cultuur" voert. Dit heet "beroepscode".
In de overdrachtelijke zin nemen epicuristen "werk" aan van elementen uit de holistische gremia die tegelijkertijd beroep doen op die epicuristen zich te vergewissen van de relevante "cultuur".
Dit betekent dus een nuchtere identificatie van elke rechtspersoon of hij/zij gerekend wenst te worden onder de ene of andere groep. Epicuristen onder elkaar kunnen zich bedienen van "allerlei veldslagen" (=werk=oorlog="een bevredigend leven") zonder zich rekenschap te geven van "de ander".
Qualitate Qua is mijn aanwijzing dat wij inmiddels zijn overgegaan van een polair bewustzijnsveld naar een (zich en zicht) verenigend bewustzijnsveld (transparantie alom). Commando aan de Rechterposten is dan ook dat zij zich drastisch dienen te herscholen en bij een ouderdomsgrens kunnen laten afvoeren. Dat is goed voor de SamenLeving en voor de betere economie waar "iedereen telt en geldt".
Nous MainTienDrONS
Nog een overweging: een Rotterdams wijkagent verhaalde eens over de toestanden en het politiewerk in de wijk. Op een gegeven moment meldt hij : "je moet wel werk houden" ... Ahum ...
Tja ... dat is een mooie overweging zeg, dit neigt er naar om je werk niet af te ronden ... en dus om "toestanden" te blijven pulseren tot ergernis en werk.
Is dit dè notie die het Paternalisme ons heeft gebracht ... ter aflering?
Kunnen wij publieke gelden beter gaan besteden en "best'steden"?
Ik moet denken aan de leuze in mijn werkkring: "XXX, de beste dienstverlener"
Met betrekking tot wie, wat ... welke beweging?
Een geconstateerde beweging binnen de afgelopen 5 jaar is die van hardleerse tot lerende overheid ... Op weg naar?
... de leerzame (=instructieve) overheid (die zichzelve kent en weet)
toY, Cees - hoofdstedelijk integraal directeur i.o.
Onvergoed verdriet
ReplyDeleteNa bijna tien jaar hangen en wurgen is een goede regeling voor vergoeding van affectieschade toch nog gestrand. De Eerste Kamer verwierp gisteren een nieuwe wet die nabestaanden recht geeft op vergoeding van hun leed na letsel of overlijden van een naaste door geweld. Denk aan de moeder wier kind is overreden, de man wiens vrouw is vermoord.
Het zou gaan om relatief bescheiden bedragen tussen de 12.500 en 17.500 euro, te betalen door de dader of diens verzekeraar, na goedkeuring door de overheid. Aan deze vorm van smartengeld is in de praktijk grote behoefte, zo is al in 2001 door minister Korthals (Justitie, VVD) vastgesteld.
Dat werd in 2008 nog bevestigd door een onderzoek van de Vrije Universiteit op verzoek van de senaat, waar twijfel heerste. Burgers proberen bij de rechter al jaren vergoeding van hun emotionele schade te krijgen na misdrijven die hun naasten troffen. Regelingen voor affectieschade bestaan ook
in veel Europese landen.
De rechtspraak heeft zich ook in die richting ontwikkeld. De Hoge Raad erkende in 2002 schrikschade: omstanders die dírect worden geconfronteerd met een ernstige normschending,
worden schadeloos gesteld voor de schok die dat teweegbracht. Pogingen van nabestaanden, die er niet bij aanwezig waren, om hun (afgeleide)
schok ook vergoed te krijgen, worden afgewezen. Daarover was de wetgever immers met zichzelf
in gesprek, jarenlang. En daar leek ook consensus te groeien. Uit onderzoek was een brede
behoefte gebleken. Zelfs verzekeraars waren voor. Het maatschappelijk belang van emoties en verdriet
groeide: zie de heftige reacties op en het collectieve meeleven na geweldsmisdrijven. Het ‘c a l v i n i s t i s ch e ’ vergoedingsrecht op alleen zaakschade schoot duidelijk tekort.
Bijna een decennium hebben burger en rechtspraktijk dus vast gerekend op een beperkte regeling voor smartengeld. Met als rechtsbelang: erkenning van het slachtoffer. Dat de wet op de valreep van Balkenende IV nu in de senaat strandt, is meer dan zomaar een tegenslag. De wetgever haakt af en
parkeert het probleem bij de rechter. De CDA-fractie brengt de eigen minister van Justitie een harde nederlaag toe. De argumenten die in de senaat tegen het wetsvoorstel zijn ingebracht, waren overigens niet zonder waarde. Angst voor een claimcultuur, het spookbeeld van de punitive damages in het civiele recht: de schadevergoeding als vergelding. Veel minder overtuigend, om niet te zeggen paternalistisch, was het normatieve argument dat menselijk leed niet ‘behoort’ te worden vertaald in geld. Kennelijk ook niet als het bedrag beperkt blijft. Ook zou een financiële compensatie geen erkenning voor emotioneel verlies kunnen vormen. Dat wringt. Nu kunnen alleen materiële gevolgen op de dader worden verhaald: de kosten van de begrafenis. Wel voor de kist betalen, maar niet voor de leegte en het verdriet?
Dat past niet meer. Het gemiddelde slachtoffer blijft met zo’n cynische en beperkte compensatie in de kou staan.
~~~
ergo , de 1e Kamer geeft blijk van "lijfsbehoud" van de oude knarren - zo is mijn notie , be'a(de)mend het paternalistische gedrag ... van "boekenwurmen" en "moed moet" behoevend personeel.
naar een meer directere en lerende vorm van democratie en demos - tipje alhier:
http://www.globalgeniusvoter.com/hollland.html
toY
het voorgaande was een copy van commentaar in de actuele nrc-courant ... ter ere van die auteur vanzelf ..., C.
ReplyDelete